Zapewne niewielu grzybiarzy, pseudoturystów i idiotów na czterech kółkach zdaje sobie sprawę,że wkraczając do jesiennego boru zakłóca on odwieczny spokój ich mieszkańców. Jesteśmy tam jedynie gośćmi. Gdy my powracamy do swoich domowych pieleszy one zostają u siebie.Tak jest z sarnami,jeleniami i łosiami . Nie wspominając o ptakach,mniejszych ssakach i płazach.
Bardzo często widzę destrukcyjną działalność takich osób. Rozjechane leśne ścieżki,zryta ściółka od terenowych opon,a co gorsza śmieciska i bezmózgowcy hałasujący na ouadach. Nie raz korci mnie by takiego drania złapać i za przeproszeniem obić mu pysk !
Być w lesie, to nie znaczy robić wszystko na co ma się ochotę. Niektórzy nigdy tego nie pojmą... Na szczęście las to takie miejsce,gdzie można uciec.Może nie wszędzie,ale jak się wie,gdzie i kiedy można poczuć się wybrańcem Matki Natury.
Jednym z przejawów takich ucieczek jest unaocznienie się o mocy i potędze przyrody. Czymś takim jest na przykład odnalezienie szczątków jednej z ofiar natury. Tutaj nie można się pomylić. Przyroda nie wybacza, nie zna litości. W tym tkwi jej prawdziwy obraz. Dla byle wymoczków nie ma tam miejsca,zginęli by jak przysłowiowe ''muchy w rosole''.
Takie szczątki są czystą ingerencją dzikości w życie i śmierć.Lecz ta śmierć nie jest czymś złym i obrzydliwym.To naturalna kolej rzeczy.Tylko człowiek zabije dla przyjemności... Zwierzę,bo musi,bo chce przeżyć. Śmierć wynikła z choroby lub wypadku to zupełne prawo w ekosystemie. Ono przynosi kres ofierze a daje w zamian żywność komuś innemu. Padlinożercom,ptakom a na końcu owadom.Co nie mniej istotne życie samemu lasowi.
Jeśli chcemy dostrzegać więcej niż tylko własne '' ja'', często więcej możemy się dowiedzieć o tym,co nas otacza. Jak różnorodny i piękny jest ten świat. A my sami niejako jesteśmy wybrańcami,że możemy go oglądać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz