'' Mazowsze '' - Andrzeja Niemojewskiego...

Ten wiersz i osoba jego twórcy mocno związane są z rzeką Wisłą. Szczególnie poniższe strofy odzwierciedlają ogromną wrażliwość autora do tego odcinka rzeki. Kiedy przypadkowo odkryłem tę poetycką stronę o moich znanych mi stronach, miejscach i zasłyszanych historiach- obiecałem sobie, że w końcu przypomnę go innym. Tym bardziej, że  jest nie słusznie zapomniany. Wiem, że kilka osób się ucieszy gdy zapoznają się z jego treścią. Jego typowa regionalność jest jego siłą.

                                                Z poematu '' Mazowsze ''.

                                           Jak by to było dobrze

                                           W Borowiczkach

                                           Pójść na trochę melasy.

                                           Tam Wisła właśnie zakręca

                                           Ku Dobrzykowu,

                                           Ku Warszawie,

                                           Piękna Wisła.

                                           Jak by to było dobrze

                                           Płynąć statkiem do Płocka lub do Warszawy:

                                           Malutkie fale,

                                           Wiklina,

                                           Gorąc kotłowni.

                                           W bufecie

                                           Biały chleb z masłem i solą

                                           Dobry, jak matka.

                                           Gżegżółki nad mielizną,

                                           Topole, topole,

                                           Kępy wierzbowe,

                                           Dal.

                                           Kiedy umrę 

                                           Tamtędy będę pływał.

                                                            - Andrzej Niemojewski [ 1864-1921 ].

Wiślany krajobraz  koło Dobrzykowa.

Budynki cukrowni  w Borowiczkach. Kilka lat temu cukrownię postawiono w stan likwidacji, mimo, że jako jedna z nielicznych na Mazowszu przynosiła zysk!  Dziś stoi opuszczona... Niemojewski wiedział, co pisze, kiedy chce iść po melasę do cukrowni.


Do dziś Wisła nadal zakręca pod Dobrzykowem. Rozwidla ją Kępa Tokarska i biegnie przed siebie do Włocławka. Tam ją  dopiero zatrzyma betonowa ściana zapory  powodując od lat ogromny problem z zastoiskiem ścieków, rumowiskiem rzecznym i ropopochodnym świństwem z ówczesnej Petrochemii w Płocku, która je bezkarnie wypuszczała. To wszystko teraz zalega na dnie pod samą tamą i czeka aż pewnego dnia żywioł rzeki je uwolni.

Statków także już nie ma. Wiślaną żeglugę pasażerską zwyczajnie zniszczono. Pływające jednostki pocięto na złom, sprzedano i rozkradziono. Porty nadwiślańskie opustoszały, zaś ludzi z wielkim doświadczeniem pozwalniano albo dano jakieś żałosne posady w  urzędach i porcikach. Takim przykładem jest doprowadzenie jedynej śródlądowej stoczni rzecznej w Płocku do upadku.

Została nam wspaniała przyroda, wikliny i topole jak pisał Andrzej Niemojewski. Ciekawym jest kiedy i to nam zdewastują?