Pamięci mojego dziadka - Ryszarda...

Pamiętam mojego dziadka płynącego łodzią . Był wtedy zawsze małomówny. Siedział z tyłu i patrzył przed siebie. Na szeroką otwartą przestrzeń Wisły. Byłem wówczas młokosem ale pomimo,że nie zamienialiśmy ze sobą nazbyt wiele zdań, tamte chwile przynależą do moich ulubionych wspomnień. Czułem bliską z nim więż. Kiedy już postanowił,że wystarczy wiosłować, zrzucał kotwiczkę gdzieś nieopodal cypelka i wędkował. Przyglądałem się tylko pytając o szanse złowienia jakiegoś olbrzyma albo obserwowałem  ptaki. Do wędkowania nie miałem serca. Wolałem patrzeć na to, co nas otaczało.

Wisła wtedy jakoś spokojniej na nas działała. Koiła bolączki,niedomówienia i narastające napięcia w domu. Pewnie stąd wyniosłem radość i potrzebę obcowania z tą rzeką. Z perspektywy czasu nad jej brzegami czuliśmy się odrobinę szczęśliwsi. Na pewno o dziadku mogę to otwarcie przyznać. Miał swój święty spokój. Papieros w ustach, bambusowy oręż na ryby i mój nędzny cień skulony w sobie. Miało się wrażenie, że tutaj właśnie rzeka nas przygarnia. Staje się naszym wspólnym archetypem matki. Opiekunką uciśnionych od spraw z którymi nie dawaliśmy sobie rady.

 Stare łodzie wiślane u ujścia rzeczki Słupianki do Wisły.

Minęło szmat czasu od tamtych obrazów, zmilczenia i wzajemnych spojrzeń. Sporo zrozumiałem. Wiem,że sporo go kosztowało przebywanie ze mną. Niechciany chory wnuk z niechcianej ciąży nieletniej córki... Cóż może być podlejszego dla dojrzałego mężczyzny ?

Mój dziadek w wieku 26 lat...

Dzięki tym chwilom spędzonym z dziadkiem na łajbie- staram się dużo brać z życia. Świadomie dokonywać wyborów i pamiętać,ażeby nigdy nie upokarzać słabszego od siebie. To wielki dar od mojego dziadka.

Mam nadzieję, że wielu z Was miało takiego swojego dziadka...