Las .

 Zobaczyć czas zamieniony w żółte liście brzóz. Przejrzeć się w leśnym jeziorku i obmyć twarz o poranku. Posłuchać jak pluska się w wodzie wodnica, której nie widać, ale jest tu. I położyć się. Najlepiej na piasku usypującym się z wydm. Patrzeć na niebo z pierzastych chmur. A potem uciszyć wszystko niepotrzebne w sobie. Zawierzając tę chwilę drzewom. One posłuchają .

Twoje ślady stóp powiedzą kim jesteś. Prawdziwy piechur nie oszuka drogi. Odcisną piętno albo zagubią się tam, gdzie nigdy nie dojdziesz. Ilu tak wędruje przez życie i nawet tego nie dostrzega. Ślepcy w różowych okularach samozadowolenia...

Las. On uczy cierpliwości.

                                                                       

Gdzieś w Gostynińsko - Włocławskim Parku Krajobrazowym.