W czarno-biały świat fotografii

Od jakiegoś czasu myślałem nad powrotem do czarno-białej fotografii. Kiedyś samemu wywoływałem z kliszy zdjęcia i uczyłem się na błędach. Świat ciemni, to było to! W kilku rzeczach w sztuce fotografii do dziś jestem totalnym amatorem. Dlatego zechciało mi się wrócić do tradycyjnych metod zatrzymywania czasu.

Kilka dni temu kolega sprezentował mi za symboliczną sumę poczciwego Zenita ET. Ta analogowa lustrzanka należy do wymagających aparatów i przyznam, że kilka rzeczy dzięki niej sobie przypomnę. Fotografia cyfrowa, owszem jest fajna, ale mniej uczy pokory i gdy robimy zdjęcia nie widzimy najistotniejszych detali. W analogu można poprawić swoją technikę i nie być zupełnym ślepcem.

W końcu zrobię ujęcia miejsc, gdzie tradycyjna fotografia czarno-biała ma sens. Szczególnie w paskudną pogodę, lub we mgle. Stare Zenity potrafią wyczarować to, co fotografujący pragnie uwiecznić. To ich wielka zaleta. Jeśli będę miał szczęście mój Zenit posłuży mi na kilka lat. Znam opinie, że Zenity to psujący się szmelc, ale z własnej przeszłości pamiętam same dobre rzeczy i raczej nie robiły mi psikusów. Zobaczymy, co przyniesie przygoda z tym zenitkiem.

Jak wiecie, na blogu czarno-białe zdjęcia to u mnie rzadkość. Owszem, mógłbym obrabiać je w jakimś do tego celu programie, ale to byłby rodzaj fałszu tego, co udało mi się zatrzymać w kadrze. Poza tym dźwięki migawki, szumy pokrętła i przewijanie kliszy zwyczajnie bardzo lubię. Więc po co zmieniać coś, co może przynieść tyle frajdy? Nawet jeśli będą niedoskonałe lub nieostre dadzą mi szansę, że kolejne poprawię.

Zatem za niedługi czas, coś Wam wstawię na blogu i sami ocenicie efekty. Rzecz jasna nie za często, bo wywołanie kliszy czarno-białych to droga imprezka. Na razie cieszę się nowym zenitkiem, który był od lat nieużywany, za to działa jak najprawdziwsze cacuszko. Nawet taki drobiazg raduje.