Rosochatości wiślane

Dziś zbuntowałem się przeciwko samemu sobie. Porzuciłem rozsądek i ciepełko domowego ogniska. Wsiadłem z wiernym aparatem u boku na rower i pojechałem ku wierzbowym zakątkom. Człowiek po prostu musi, jakiś pęd i powiew świeżego powietrza sprawiają, że na powrót uprzytomnieje. Wraca tam, gdzie jest szczęśliwy. A wtedy zaczyna być a nie trwać...

Pustota...

Głowiaste wierzby nadwiślańskie.

Gniazdo rozkoszy :)

Omszałość piękna...

 A na takiej omszałości takie maleństwo { 2 cm.}

Pejzaż z rosochatymi wierzbami w tle jest tym, o czym marzyłem. Kiedy spaceruję pomiędzy nimi widzę zamyślonego Chopina i szept w listowiu recytacji wierszy Broniewskiego.Ci dwaj wielcy ludzie są strażnikami mojej mazowieckości. Pamięcią z pamięci wieków słowiańskich przodków. Dlatego im ufam

Czerwono mi...

Rosochatość w pełnej okazałości!

To lubię najbardziej...

Listopadowa melancholia w takich miejscach nie kłuje w serce. Jest wręcz niezbędna, aby dojrzeć ten dyskretny urok ukryty w łęgach nadwiślańskich i w tajemniczych wierzbowiskach. Coś wygląda zza pni starych drzew i z lekka szydzi z nas. Wiatr jakby jest głośniejszy pośród koron białych topól, a w gęstwach zielska krwawią zbroczone smutkiem dzikie róże. I właśnie dzięki takiemu klimatowi jesiennej magii chcę tam być, czuć i przeżywać. Jakże to pociąga i kusi!

Wiślaństwo barkowe.

Chwila słońca!

Powab wiślanej Pani...

Idę wydeptanymi ścieżkami saren. Zaglądam w ziejące pustką dziuple wierzb. Z nadzieją, że przywita mnie puszczyk lub jakiś utopiec.Wiślane duchy zamieszkujące powykręcane konary rosochatych wiedźm. Zaśpiewa samotne stadko sikor albo dzwoniec z żółtawym cieniem skrzydełek. Bo na słońcu jakoś tak zawsze mi się kojarzą.

Dyskretna ulotność chwili...

Listopadowy bukiecik :)

Wierzbowy kościotrup...

... takiego złapać i mu nogi z dupy powyrywać !!!

Nawet takie rzeczy jako śmieci....

Polscy wędkarze- a raczej syfiarze!

Lubię tę niepozorność późnej jesieni. Szarości, zgniłości i pstrokatości. W przeciwieństwie do większości ludzi, one mnie nie nużą. Ciągle dostrzegam w nich coś nowego, coś zaskakującego. Na mchu maleńkie grzybki, na korze głowiastych staruch nowe desenie i kształty jakichś istot, z którymi zawsze dobrze mi się żyje. To taki mój  wyidealizowany świat szczegółów. Śłowiański Wyraj...  Przecież każdy z nas ma taki swój zakątek.

Uciec od ludzi w wierzbową ciszę...

Urocze oczko wodne wśród wierzb.

Droga ku Wiśle...

Szarość dnia...

Jest dobrze. Chmury tańczą i zmieniają swoje umiejscowienie na nieboskłonie. Raz są białawe, sine, to znowu kłębiaste i groźne. Wiszą uparcie albo rozpływają się w chwili zamyślenia. Zmieniają kształty, rozrywają się a potem ustępują słońcu. Plamom słońca na niespokojnych trawach. Na lustrze wiślanej przezroczystości, w którą mógłbym patrzeć bez końca... Z jednej kępy drzew na drugą przelatuje dzięcioł i zamaszyście czmycha w czerń kory. A ja zastygam. Bo jest mi z tym dobrze.

Dzikość obumarłej wolności.

Nadchodzi noc...

Nocny powrót do domu. Zatrzymać czas dla takich widoków...

Okradam czas wszystkich zegarów! Spróbujcie i Wy .