Niepokój drogi za wczasu

Płynąłem miarowym tempem wiosłując ku czemuś w oddali. Tym czymś nie musi być konkretny cel, port, ukochana osoba albo pejzaż. To coś więcej. Niepokój, niespełnienie, zniewolony duch stłamszony sztucznością życia, któremu się poddałem. Wszystko po trosze w jednym, a jakże uciążliwym w codziennej katordze wyborów z przymusu. Pośród nas jest zapewne wielu, którzy czują podobnie od lat, a świadomie nie dokonują radykalnej zmiany w swoim życiu. Bo rodzina, bo praca, bo kredyt. I ciągle się męczą.

Głównym hamulcem jest strach, niepewność jutra, albo porażka dokonanego nowego sposobu na życie. Lęk przed osamotnieniem i faktem, że straci się wszystko, co się posiadało.  A wówczas pozostanie los gorszy niż bezdomny cygan bez taboru. Bezpowrotna pustka bez adresu w umorusanym dokumencie tożsamości. Chłód i zimno w tułaczce obłąkańca. Ciemny las bez zielonej ulgi dla zmęczonych oczu.  Przegrane marzenie.

Jesienią lub zimą dopłynę do swojego kresu wytrzymałości. Oddam się żywiołowi za cenę niewygód i zapomnienia u tych, co już zapomnieli. I znajdę się tam, gdzie droga lub zarośnięty brzeg rzeki. Z widokiem ślepego białego szkwału , co mnie zatopi albo pozwoli się uwolnić od psiej obroży cywilizacji. Coraz dalej już całkowicie oswobodzony ze złudzeń. Wtedy może zaboleć, zagnie resztkami zachowanej woli i pochłonie bezdenną rozpaczą jak u Dantego. I stanę się niezauważalnym cieniem. Wiem o tym i wy także to wiecie.

Lecz człowiek, który nie próbuje, nie może nic zyskać. Pozostanie mu monotonia, szary żywot popychadła. Byt niewolnika. Ten, co mimo to przegra, mocując się z samym sobą umrze z poczuciem lotnego ptaka. Głęboko w to wierzę. Niechże będzie przygarbiony ciężarem klęski w spojrzeniach obcych twarzy, jemu to zobojętnieje.

Noc jest upalna. W mieszkaniu panuje mrok, tylko monitor zużytego laptopa oświetla mi rozwarte okno , przez które wlatuje miły powiew powietrza.. Właśnie z stamtąd, skąd moje zen, karma i ożywczy pogański pęd wołają. Ślepia mojego psa wiele mi mówią. Wiedzą to od dawna. Fale rzeki szumią i biją o piaszczyste plaże cichości. I bardzo zaprzątają myśli. Jak z utkwionym wzrokiem  w obecnej ciemnocie, kiedy oparty łokciami opieram się o parapet. I teraz piszę

 Ludzie odchodzą i ja także odchodzę od ludzi. Bez pretensji. Spowszednieli mi zupełnie starzy znajomi, koledzy, dawne sympatie. Oni już zyskali, co chcieli zyskać. Nic więcej z siebie nie dam. Zniechęcenie jest silniejsze. Dobrze, że wierny przyjaciel wyrecytuje mi z pamięci Pana Tadeusza, a inny napisze majla z pytaniem, kiedy pierwszy wpis o Krutyni na blogu...   Bo nawalam. Oni pamiętają. Chociaż wielu z nich ostatnio zawiodłem albo zupełnie mnie nie poznają, po tym, co ostatnio wyprawiam. Romku, Kloszardku- ja sam tego nie rozumiem... To jest ponad to, co słowo wyrazić nie może.  Jak w wierszu haiku:

                   zapada wieczór
                   niełatwo iść za słońcem
                   smugą na wodzie
                                        -Janusz  St Pasierb.
 
 ''Są tacy, co zostają w domu i tacy, co odchodzą. Zawsze tak było. Każdy może sam wybrać, ale musi to zrobić, póki jeszcze czas, i w żadnym razie nie rozmyślić się''. Ten cytat pochodzi ze strony mojego kumpla na fejsie, a że bardzo mnie on ujął -dzielę się z nim z Wami. Może cośkolwiek z tego zrozumiecie. Mój czas nagli, jak z wiosłowaniem przed siebie. Z wierną łajbą, co nigdy nie zawiedzie.