Szczęśliwi ludzie w reżyserii Victora Asliuka

Czy można żyć w zgodzie z samym sobą? Żyć uczciwie nie biorąc od nikogo nic i samemu nic nie dając? Wielu osądzi to jako ucieczkę od świata i od odpowiedzialności za siebie. Ale czy na pewno ci, którzy tak twierdzą mają moralne prawo oceniać czyiś wybór? Przecież nie pasożytują na państwie, nie krzyczą dajcie to, dajcie tamto, bo nam ciężko. Uważam, że absolutnie nie!

Białoruski reżyser Victor Asliuk w swoim krótkometrażowym filmie pt. Szczęśliwi ludzie pokazał losy dwojga osób żyjących na tzw. głębokiej ''prowincji''. Yuri i Marina Bajkous w 1989 roku sprzedali swoje mieszkanie w Petersburgu i przenieśli się do lasu. Nad rzekę z dala od cywilizacji i kłębowiska ludzi. Wybrali absolutny minimalizm egzystencjalny, w biedzie rozumianej przez mieszczuchów jako skrajna. W szopie, bez bieżącej wody i elektryczności. Lecz czy na pewno? Z każdym kadrem filmowym widz dostrzega krowy, kozy, konia, liczne stada kuraków i wierne psy w otoczeniu swoich gospodarzy. Widzi, że ci ludzie to rozgarnięta para osób, która wie jak przeżyć i co najistotniejsze wie, jak zachować własną godność.

Takie życie nie jest łatwe, przyznaje sam Yuri. Przyroda, spokój i prostota jednak te wyżeczenia wynagradzają. W filmie widać to doskonale. Kunszt reżysera polega na tym, że nie ingeruje on w swoich bohaterów, nie wymaga od nich podkolorywania ich życia codziennego. W filmie pokazuje po prostu prawdę o nich samych. Raz jest to pewnego rodzaju szorstkość, a zrazu w dalszej części kadrów zżycie z otaczającym krajobrazem i ze swoim miejscem na świecie. Miejscem, które należy do nich.

Dzieło Asliuka uważam za niezwykle mądre, ponieważ daje ono widzowi jakiś konkretny przekaz, a sam widz może go przyjąć lub odrzucić. W tym tkwi wielkość dobrego kina. To, co mnie osobiście urzekło i niejako wprowadziło w stan uśmiechu to kilka ujęć np: kiedy stado kuraków ciągnie gęsiego za człowiekiem, albo ta chwila, gdy Yuri kosi trawę a koń czeka cierpliwie. Pouczająca jest także ta chwila, gdy oboje w domku przygotowują coś do zjedzenia. Wzruszył natomiast mocno fragment, kiedy Yuri i Marina przeprawiają się na drugi brzeg rzeki zimą a wierne psy patrzą tęskno za nimi. W ten sposób wyprawiają się na targ oddalony od ich siedliska o 15 kilometrów. Potem oni znikają w leśnej głuszy i po dłuższym milczeniu następuje kakofonia prawdziwego psiego wycia. Wyjątkowo piękna! Psy zawsze uważać będę za prawdziwych przyjaciół...

Białoruski reżyser Viktor Asliuk- zdjęcie z internetu.

Reasumując, szczerze polecam obejrzenie filmu Viktora Asliuka ''Szczęśliwi ludzie'' pomimo, że w necie odnalazłem film w wersji białoruskiej. Warto poświęcić jednak te pół godzinki, chociażby dla pokory naszych dróg życiowych i czegoś, co nami po trosze może potrząśnie? Bycie na prawdę wolnymi, to teraz w dzisiejszych realiach coś dla odważnych. Yuri i Marina takimi są na codzień, gdyż poznajemy jak żyją. Są prawdziwi.