Czerwińsk n.Wisłą- klasztor,krzyże choleryczne i przemijanie.

Małomiasteczkowość mazowieckich miast przywołuje w turyście jakiś spokój. Jest w nim świadomość miejsca w którym przebywa, poznaje jego historię a przede wszystkim ludzi.Świadczy to o wielkiej spuściźnie takich miejsc.

Czerwiński klasztor na wzgórzu.

Ginący świat małomiasteczkowej zabudowy Czerwińska...

 Piękny detalik czerwińskich drewnianych domów.

W Czerwińsku n. Wisłą odczuwa się taką atmosferę.Przemierzając wąziutkie uliczki i zachowany kamienny bruk człowiek wizualizuje świat,który mu umknął zanim się urodził.To niezwykłe uczucie bliskości a zarazem ciekawości. Chce się go autentycznie poznać w duchu i rozumie.
Stara zabudowa drewnianych domów nawet tutaj z wolna zanika. Wiele z nich jest już w ruinie.Szkoda bardzo,że władze lokalne tego problemu nie dostrzegają.Tak wiele stracą.Pozostanie tylko ta czerwińska budowla romańska na wzgórzu i klasztorna cisza w jego komnatach.A w letnie dni turystyczny hałas przechodniów i podróżnych pątników. Przyznam,że nie rozumiem tego... Są teraz możliwości otrzymania dotacji unijnych na ratowanie drewnianej zabudowy -nawet prywatnej. Można przecież się jakoś dogadać.Ale ja dostrzegam w tym tylko problem dla władz lokalnych.

Może z tym jest jak z tymi cholerycznymi krzyżami,które mieszkańcy Czerwińska ustawili na pamiątkę trzech strasznych epidemii tej choroby. Stoją wyniesione ponad domy i uliczki.Wpatrzone w wiślaną toń .Już z lekka nadpruchniałe,wielkie i przypominające o chwilowości naszych egzystencji. Dlatego tak szybko pozwala się na odejście starych ludzi i starych domów...Nie ma kłopotów.Uwijania się wokoło tego całego rozgardziasza i tłumaczenia,że ich czas już zbliża się ku końcowi. Jakież to smutne i szkaradne jednocześnie.
Będąc u stóp tych krzyży przypomniałem sobie,że warto walczyć o wiekowych ludzi i wiekowe domostwa, architekturę i zabytki. Bez tego całkiem zgłupiejemy.Zatraciwszy całe dziedzictwo, które jest tuż obok kazdego z nas.