'' Płatek śniegu '' - haiku.

                                                                       x   x   x

                                                                        Cień
                                                                Na powiekach
                                                                 Zmrużony sen.

                                                                       x   x   x

                                                                    Bluszcz
                                                              Cmentarna cisza
                                                                Mur z cegieł.

                                                                     x   x   x

                                                                 Przeznaczenie
                                                                 Dwoje oczu
                                                                   Umarłych.

                                                                    x   x   x

                                                              Opuszczony dwór
                                                                    Wojna
                                                                 Na koszuli.

                                                                   x   x   x

                                                                     List
                                                                Kilka zdań
                                                                Z różańca.

   Jest takie piękne zdanie w jednej z moich ulubionych książek Maxence Fermine . Ten francuski pisarz stworzył pewną niezwykłą powiastkę na kanwie poezji haiku pt. '' Płatek śniegu ''. Uważam ją za jedną z najcudowniejszych dzieł literatury światowej. Tam odnajduję czarodziejstwo pisarstwa magicznego, siłę poezji , kolorowość naiwności. Wiara w miłość jest tam jak najbardziej prawdziwa, najczystsza; rzec by można cielesna jak sama poezja haiku. Jej nie można oszukać. Metafizyka i cielesność obrazu jaka z niej się wyłania skłania do refleksji, że piękni ludzie są i żyją pośród nas.

Pragnę zacytować ów fragment powiastki do którego często powracam. Jest w niej cała kwintesencja poezji haiku, miłości między kobietą i mężczyzną , cierpieniem i tęsknotą. Jest to rozmowa mistrza z uczniem o widzeniu tego co najmniej dostrzegalne. Zwracam uwagę na przepiękny kontekst tejże rozmowy.

'' Tego ranka , nieopodal srebrzystej rzeki, starzec powiedział mu jednak :
- Yuko, osiągnąłeś doskonałość , twoje wiersze wypełnia malarstwo, kaligrafia, muzyka i taniec. A przede wszystkim dlatego, że nauczyłeś się tańczyć na linie.

Yuko zaśmiał się . Mistrz nie zapomniał.
- A do czegóż ta sztuka miałaby mi służyć ?
Soseki położył dłoń na ramieniu młodzieńca, tak jak to już uczynił przed miesiącem.
- Do czego ? Prawdę mówiąc , poeta doskonały , musi posiąść sztukę tańca na linie. Pisać- to sunąć słowo za słowem po linii piękna , wiersza, dzieła, opowieści śpiącej na jedwabnym zwoju. To pokonywać krok po kroku, strona po stronie drogę księgi. Odrywanie się od ziemi i utrzymywanie równowagi, balansowanie piórem na linii ze słów nie jest najtrudniejsze.Nie jest najtrudniejsze także chodzenie po linii prostej, czasem przerywane zawrotami głowy, tak subtelnymi, jak pochyłość przecinka lub przeszkody z kropek. Nie, najtrudniejsze dla poety jest nieustanne kroczenie po linii wiersza, przeżywanie każdej chwili na zawrotnej wysokości marzeń, bez schodzenia- nawet na mgnienie oka- z liny wyobrażni. Prawdę mówiąc , najtrudniej stać się akrobatą słów.

Yuko podziękował mistrzowi za tę naukę o sztuce, tak subtelną i piękną.
Soseki uśmiechnął się . A potem powiedział :

- Jutro rano pójdziemy odnależć  Płatek Śniegu ''.