Jak mam uwierzyć w drugiego człowieka?

Odebrano nam prawo ucieczki gdziekolwiek...W odległe bezludzia , na pustynne pustkowia albo w cichy zakątek puszczy. By żyć w zgodzie ze sobą. Wszyscy wiemy, że takich miejsc już nie ma. Wcześniej wycięli  najpiękniejsze lasy, zatruli rzeki i jeziora i wymordowali gatunki zwierząt na których mogli zarobić. Nad nami krążą teraz satelity szpiegowskie i jakieś drony i śledzą każdy nasz ruch z lotu ptaka. Niszczą nam ostatnie skrawki dzikiej przyrody wmawiając nam ,że to dla naszego dobra, bo tak trzeba, bo inaczej światowa gospodarka runie wraz z całym naszym dorobkiem.A co gorsza uważają, że jesteśmy głupi!

Takie widoki ratują mnie od obłędu...

Patrząc na te sceny z plaż w Namibii w zachodniej Afryce i mordowania  tam bezbronnych fok na skóry i tłuszcz zastanawiam jakie prawo przypadku dało nam prawo zamieszkiwać tę piękną błękitną planetę. Od wieków zachowujemy się tu jak stado wygłodniałych bezmózgowych mutantów! Wciąż tylko mordujemy, niszczymy i brudzimy swoimi fekaliami całą jej dziewiczość. Gdzie są bogowie wszystkich religii, wyznawcy i kochający bliźniego swego jak siebie samego? Odpowiadam -w czarnej dziurze ich i naszej chciwości...

  Zapewne tak jest z wieloma  z nas .Idziemy przez życie nie wiedząc w jakim kierunku i po co. Ja jednak odczuwam coś, czego już w sobie nie trawię. Wstyd, obrzydzenie i rodzaj destrukcyjnej myśli, aby dać sobie z tym wszystkim spokój.Bo jak można żyć pośród swołoczy? Patrzeć na rzeź niewinnych zwierząt i umierających z głodu na ulicach . Czasem zazdroszczę Japończykom i ich''lasu samobójców'' u podnóża góry Fudzi... Choć mam ''swoją Wisłę'' i odrobinę intymności.

                                                                                                     
  Kilka miesięcy temu mój kumpel ukrócił swoje życie. Do dziś nie mogę mu tego darować, bo należał do tej nielicznej znanej mi grupy porządnych gości. Co czuł potrafił bez skrępowania wyjawić i za to go ceniłem. Fałsz i dwulicowość były mu po prostu obce. Choć ostatecznie o tym, co zamierzał nie powiedział do końca. Z upływem czasu z wolna go rozumiem... Świat i rzeczywistość w którym dane jest nam egzystować staje się plugawszy od poprzedniego. Mimo, że wkoło ponoć tyle wspaniałości, wynalazków i dóbr konsumpcyjnych -my ludzie jakoś szczęśliwsi nie jesteśmy. Wręcz przeciwnie otacza nas niewidzialna nić skrępowania, taki psi kaganiec na pysku odbierający nam wolność i osobiste zadowolenie z tychże cudów techniki .Dlaczego?

Odpowiedź odnaleść można w filmie pt.'' Into the wild'' w reżyserii Seana Penna. Opowiada on autentyczną historię Christophera McCandlessa, który z własnej woli wyrzeka się współczesnego świata na rzecz podróży na Alaskę nawet za cenę swojego życia. Ważniejsze były jego pragnienia i współudział w życiu z dziką naturą. Zapłacił za to cenę najwyższą- lecz moim zdaniem w pełni świadomego tego wyboru. Jest to jeden z najważniejszych filmów, do którego wracam, kiedy muszę odświeżyć sobie wartość własnego życia. Ratować te swoje resztki wiary w człowieka...Doceniając piękno przyrody, którą znam.

A wystarczyłoby nie szkodzić...

Jak mam uwierzyć w drugiego człowieka? Ci, co nami rządzą to zgraja tępaków kimkolwiek i skądkolwiek pochodzą. W nosie mam teorie spiskowe-wystarczy co widzę, co rani moją duszę. W gruncie rzeczy oni sami są marionetkami własnych utopii i chęci wyzysku słabszego. Moja pogarda dla nich jest ich pożytkiem i siłą. Pozostaje wolny umysł i walka o strzępy wolności. Nie wiem, czy mi się to w pełni powiedzie. Wszelako rozumna  jednostka jest niczym wobec rozkrzyczanej masy mięśniaków...