Wiślane uroczysko

Wchodzi się w podtopione łęgi. Zwierzęca ścieżka prowadzi między zakrzaczonymi głogami i tarniną z czasem niknąc na mszystej miękkości bagien. Idzie się długo i dość opornie. Nogawki spodni łapią kolczaste zadziory jeżyn. Ranią skórę. Esteta wie, że mimo wszystko warto przedzierać się przez nadrzeczne odludzia. Ma pewność że nie napotka przed sobą jakiegokolwiek intruza prócz zadziwionego lisa albo sarny. Pragnie mroku i spokoju.

Gdy pejzaż staje się bardziej otwarty, omija się bajorka i szlamiste mazie zgliniałej gleby.Trzeba uważać, bo jest ślisko. Trawy sięgają klatki piersiowej a potem znikają ustępując zdziczałym łąkom. Gdzieniegdzie rosną drzewa owocowe-grusze i ulęgałki. Malutkie owoce o cierpkim smaku. Gdy one dojrzeją ich słodycz powala na kolana. Zapewne przed wojną teren ten  zamieszkiwali mennonici. Mądrzy ludzie rzeki.

W końcu strudzony człowiek dostrzega ogromne korony drzew. Wyłaniają się nagle i stają się coraz ogromniejsze, strzeliste i rozgałęzione. Zapach topól zdradza,że dotarło się na miejsce. W uroczysko wiślane...

Pomimo słońca w środku gaju panuje pociągający mrok. Zleżałe listowie zalega grubą warstewką runa. Wydala specyficzne aromaty starych drzew. Można przysiąść na butwiejącej kłodzie i patrzeć bez przerwy na czarne, spękane korowiny sokór. Ma się nieodparte wrażenie, że jest się świadkiem pogańskiej narady matuzalemów. I przykre uczucie nieproszonej ingerencji. Milczenie jest tutaj doskonałą medytacją . Scalenie ducha jak najbardziej się tu urealnia!

Tam nie istnieje czas. Wśród grubych pni niemych rozmów człecza postać karleje do żałosnych rozmiarów robaka. A jednak snuje się ona między nimi. Czuje, że może je objąć, mocno przytulić do siebie, zamknąć oczy z rozkoszy chwili. I błagać o wybaczenie za wszystkie wyręby świata na ich braciach.

Z dedykacją dla ''mojego'' uroczyska gdzieś nad Wisłą...