Wiślanym brzegiem...

Mogę tak iść przez wiele kilometrów jej brzegami. Chłonąć urozmaicony krajobraz, który zawsze jest osobny, niepodobny do tego mijanego za zakrętem. Z podziwem dziecka spoglądać na długowieczne i ciche o każdej porze roku gaje z sokorowych staruszków. Nasłuchiwać trzepotu skrzydeł odlatujących żurawi albo patrzeć na  dostojnie paradujące czaple siwe na piaszczystych łachach. I to wszystko nad Wisłą.

Lubię godzinami przesiadywać nad starorzeczami. Gadać z bobrami podpływającymi w moim kierunku, lecz zawsze pamiętającymi o bezpiecznym dystansie.Czuć zapach szlamu, miałkość piasku, czy ostre krawędzie muszli po małżach. Bo choć dni już chłodne, jeszcze chodzę na bosaka. Pragnę zatrzymać ostatnie chwile lata. Dzisiejszy  kres.

Kiedy wchodzę w wierzbowe łęgi, porównuję jak zmienił się ich koloryt. Z soczystej zieleni listowia pozostaje teraz jedynie głęboki brąz ocienionych plam. Opadają. Odczyn wody w wiśliskach staje się czarniawo-rudy. W niczym to nie przeszkadza roślinom, aby dalej nęcić zbłąkane pszczoły, trzmiele i roje much. Wciąż mają kwiaty i odrobinę pożywki.Do tego wściekłą czerwienią płoną krzewy głogów. Tego roku wyjątkowo obrodziły. Aż goreją!

Zawsze jestem ostrożny, o skaleczenie i dużą ranę nie trudno przy wiślanych zaroślach. Największymi brudasami są wędkarze... Rozbite butelki po wódce, puszki po piwie i ogromne stosy różnorakich śmieci nie należą tu do rzadkości. Gdy mijam je  z obrzydzeniem, zastanawiam się jak to jest, że nie szanują rzeki z której czerpią tyle przyjemności. I te okropne zorane śladami samochodowych opon blizny w ziemii. Gdyby mogli wjechaliby tymi autami do wody.[...]

Unikam ludzi, choć bardzo brakuje mi z nimi  rozmów. Trudno przyzwyczaić się do roli intruza. A pamiętam starych ludzi, z którymi można było gawędzić do woli. Śmiać się i razem smucić. To już nie ten świat. Pozostaje Wisła i jej tajemnice. Piękno odkrywane dla siebie. Krajobraz, lot bielika, sójki rozkrzyczane w koronach olszyn. Jak się ma szczęście łosia brodzącego o świcie. Cóż może być doskonalszego niż przyroda?

Jest takie miejsce, gdzie przy płytkim stanie wody można pójść w gęstwa wrotycza. Pod wysoką skarpą stromo opadającą w dół wypływają żródełka. Niewielkie warkocze przecinające się wzajemnie aż po brzeg królowej. Coś takiego zaobserwować mogę kilka razy do roku, w upalne posuchy. Tam także jest bajoro nigdy nie wysychające, a w nim żywo baraszkujące stadka kiełbi, płoci i wzdręg. Widoki nieziemskie! Jak w jakimś żłobku dla malców.

Wieczorem zaś oddać się błogiemu lenistwu i czekać na zachód słońca. Uczyć się cierpliwości od zobojętniałych na te desery ducha kaczek i białych czapli jaśniejących w oparach opadającego mroku. One stoją niczym weselne zjawy na wyspach i łachach. Zastygają w bezruchu.

W takich momentach naprawdę żyję. Spełniony totalnie mogę wsiąść na rower i jechać w noc .Bywa, że coraz trudniej o powrót do domu...