Wśród starorzeczy, kęp i gajów sokorowych...

  W starym gaju sokorowym zatrzymał się czas. Trwa w popękanej korze i w dziuplastej czerni, która pochłania słoneczne światło. W runie młode kopytniki i fiolet dzwonków nieśmiało wychylają się ponad zleżałe kłodziska matuzalemów zwalone przez wichury. W oddali w niosącym się echu słychać walenie dzięciolego dzioba. Ponad konarami drzew kołuje samotny myszołów i poluje. Czuć woń wiślanej wilgoci i szlamu.

Wiślane piękno zasługujące na utworzenie na Wiśle Parku Narodowego...

 Delikatna zieleń przyobleka rozgałęzione gęstwiny wierzbowisk. Odbija się ona w silnym nurcie rzeki i w zaułkach meandrujących starorzeczy. Wpływam w ich labirynt zdany na łaskę i niełaskę płycizn z piaszczystych uskoków i zdradliwych głębin. Przy brzegu dostrzegam ślady bobrzego ogona kierujące się z łęgowej ściany topól i olch. Zgryzione  pnie wierzb świadczą o dobrych warunkach do życia dla tych gryzoni. Soczyste grzywki traw barwią smutne wnętrza lasu od strony rzeki. Schodzę na jedną z zadrzewionych łach pozostawiając łajbę na suchej mieliźnie. Pierwsze rusałki oblatują żółć kwiatów rosnących na namuliskach.

Niektórzy pseudonaukowcy chcą zniszczyć takie nieskazitelne  piękno na Wiśle...

  Wchodzę w głąb wyspy. Niewielkie połączenie z Wisłą sprawia, że w zagłębieniu kępy zalega lustro jeziorka. Strumyk wciąż wpływa dość wartko i szemrze mile. Moje bose stopy chłoną jego chłód. Ogromne rozrośnięte głogi dopiero, co będą się ukwiecać. Chwilowo jeszcze straszą swoimi jakby osmalonymi od ognia czapami. Podziwiam je; tylko nad Wisłą są takie piękne , ogromne i budzące postrach. Na drugim krańcu bajora lśnią w słońcu szarawo-białe konary wiązów. Zwisają ciężko tuż nad stojącą wodą. Gdy się dobrze przypatrzeć, to ma się wrażenie, jakby dawni mistrzowie Zen zagościli tutaj przed momentem i wymalowali.oprawiwszy je w ramkę żywej natury...

Wśród starorzeczy...

    Cieniutki nalot z mgieł umknął niepostrzeżenie. Siadam w miałkim piasku z widokiem na rozległą przestrzeń królewskiej rzeki. Obezwładnia mnie jej spokój. Bezwietrzna aura pozwala mi na taki luksus. Smugi cienia i święcącej planety wędrują po dachach uspokojonych łęgowin. Z rzadka zatrzymają się na żywych rzeźbach czapli i kormoranów.  Dzikie kaczki pływają już w parach. Niebawem będą wysiadywać jajeczka i wychowywać pisklaki. Bieliki będą miały kolejny łatwy łup.

Dzika wiślana przyroda...

Takie stare topole sokory nadwiślańskie wycinają współcześni barbarzyńcy![ komu one przeszkadzają? ]

   Wpływam z powrotem ku starorzeczom. Czasem zaskakują, to silny nurtem w wąziutkim połączeniu z rzeką, to płyciznami przy kamienistych główkach. Jakiś większy otoczak podrapie dno drewnianej łódeczki. Czuję się niekiedy jakbym był niesiony na skorupce orzecha z pewnej bajeczki. Bezbronny zupełnie. Na szczęście to tylko psikusy mojej wyobraźni. Wierny świętemu gajowi wracam na jego łono. Grubaśne drzewa strzelają w górę dźwigawszy omszałe konarzyska. Niektóre leżą już na ziemi, lecz nadal napełnione sokami puszczają pąki. Mrocznieje wokoło. Sokory są tutaj jak najświętsze dęby pogańskich Słowian, kryją w dziuplach niejedną historię i dramat. Przechadzam się między nimi pełen nieopisanej przyjemności. Chciałbym być jedną z tych odrośli, które puszczają z korzeni. I zazielenić świat.

     Tekst z dedykacją dla  Wiesi, Kloszarda i Wiedmira...