W ptasim jarze

Siedzę na niewielkim skłonie parowu. Jest dość ciemnawo od otaczającego mą skurczoną postać lasu. Rosną w nim lipy, olszynowe drągi z grabowo-dębowym  starodrzewiem i gęstwiny leszczyn. Właśnie oddają wiewiórom obfity urodzaj z orzeszków laskowych. Rudzielce ogony przemykają wśród pni drzew to w dół, to w górę. Mam ubaw, ponieważ ignorują moją obecność, są jak beztroskie  istotki w gonitwie po darmowe łakocie.

Strumyczek.

W dole jaru płynie niewielki strumień, uroczo kręcąc się i wijąc pomiędzy sporych wielkości głazami. W kilku miejscach tworzy mini kaskady z wąskich języczków spienionej kipieli. Mimo, że las już zamilkł na dobre od ptasich koncertów, słyszę szczebiot sikor i pokrzewek. Latają w stadkach dziobiąc w każdej szczelince, załomie i dziurze kory. Czasem w podskokach zlecą nad rzeczułkę i myszkują pod kamieniami i  w pełzającym runie wiecznej zieleni kopytnika. W pasie wierzb, które zbliżają się ku wiślanym brzegom obsiadają gałęzie i co jakiś czas zawisają w powietrzu. Najczęściej bogatki.

Strumyczek w głębokim jarze.

Na dziuplastej osice jaśnieją białe plamki odchodów. Przypominają złuszczone skrawki farby, co odpadają ze starości. Pod okapem dość szerokiej huby czernieje wydrążony otwór, z którego sporadycznie zmrużą się powieki sówki. Jak dotąd inne ptaszyny jej nie zauważyły, bo byłby lament niezadowolenia. Kto wie, czy by jej nie przegoniły? Przecież w grupie siła, odmieniec nie ma szans na spokój. Smugi bladziutkiego złota kładą się na wprost sowiego ustronia. Dzięki temu maskuje się on z pstrokatościami cieni, załamań i drgań dla postronnych ślepi. Las jest w głębokim dojrzałym seledynie, znad którego unosić się zaczyna opar leciuchnej mgiełki.

Warkoczykujący strumyk z dopływami darni.

Ze wzgórz wąwozu zeszła trójka saren, niepewnie wodząc nieufnymi spojrzeniami. Każda z osobna była jednym i tym samym zalążkiem wzroku. Kiedy w końcu zbliżyły się ku rozwidlenia strumyka umykającemu w jasność piaszczystej delty, jedna z nich skryła swój zarys w trawach. Pozostałe dołączyły z chwilą, gdy towarzyszka gasiła pragnienie. Widziałem je w całej krasie, pochylone nad szemrzącą pieśnią opadającą ze śliskich kamieni. Ślady racic mocno wryte w miękkie błoto pokrywały się lusterkami bijącego brokatu. Takie zadziwiające wizualne wrażenie... Z korzeni splątanych olch dołączył samotny rudzik podskakując odważnie. W niedużej odległości unosił swoją mizerną kulkę piór i nagle znikał pośród żwiru, szlamu oraz giętkich kwiatów jasnoty. Mały zadziora, bojownik pragnący uznania. A potem dyga na odstającym pniaku umoczony kroplami rosy na łebku. I po chwilce znika.

Resztki starodrzewia.

Zbliża się wieczór. Wkoło zapada coraz większa cisza. Na wprost moich stóp wychyla się wąsaty mysi pyszczek i truchleje. Lecz nie ucieka, patrzy zaciekawiony jakby z bezczelnością gryzonia. Staram się nie ruszać, zaintrygowany tym, co może nastąpić. Wyłazi dalej i niucha. Nadstawia długaśne uszy, patrzy szyderczymi ślepkami i znowu szuka, ale we mchu. Wilgoć jest jego  sprzymierzeńcem, gdyż zaraz czmycha ze zdobyczą w czarną norkę. Jest nią ślimak. Za jakiś czas lśni koralami ubawionych ocząt i biegnie z powrotem w ciężki mech , już na dłużej, pewniejszy siebie. W gąszczu dostrzegam jedynie merdający ogonek i słyszę jakiś pisk. Teraz w pysku niesie owoc rozgryzionej jagody. Przysiada i trzymając w łapkach zajada się niczym elfik. Bo znów na mnie patrzy. Wybucham śmiechem.

Mini wodospadzik na strumieniu.

Ujście strumyczka do Wisły.

Wracam wzdłuż strumienia. Podziwiam strome ściany jaru i młaki strużek wypływających z jego spękań. Zalegają one między korzeniami drzew, bo tam są zagłębienia. Zdarza się także źródełko i darń rdzawej kałuży. One akurat dołączają nad strumyk. Na pożegnanie zauważam jak na gałęzi starej lipy siedzi niespokojnie grzywacz i głośno klaszcze skrzydłami. Czyżby się sposobił do snu? Oby bezpiecznie. Wychodzę z dolinki. Wiślane brzegi jak zawsze dobrze usposabiają. W oddali stada kaczek kłębią się na płyciźnie i wyczekują nocy. Idę w ciszy, na tle zachodzącego słońca.