Na Wiśle piasek i wiatr

Wszędzie piasek. Wydmy, pagórki , wzniesienia i brzegi podziurawione od jaskółczych nor. Taką Wisłę także uwielbiam. Przypomina troszkę pustynne rejony Sahelu, gdzieś w północnej Afryce. Lecz ona jest tutaj nieopodal  na najpiękniejszym wiślanym odcinku Mazowsza. I dlatego wiem, że kiedyś się w niej zatracę. Owładnięty amokiem szaleństwa.Za rok, może wcześniej.

Kiedy siedzi się u góry z widokiem na porośnięte starym łęgiem kępy i wyspy, dusza milczy przesycona rozkoszą przestrzennego spokoju. Można jak mikroskopijne ziarenko owego piasku dać się ponieść wiatrowi. Unieś się wysoko w jakieś ogromne dale, gdzie nie ma celu. Jest przypadek, rykoszet psotliwego losu, którym nic nie kieruje. Pozostaje żywioł natury: chłody, deszcze, upały, zawieje śnieżne, mróz  i zmarzliny w topiejących wiosnach. Jako te ziarenko, aż opadnie, sklei się z jakąś skalną masą i przylgnie w ku czemuś, co bezprzedmiotowe.

A może zwyczajnie zatonie w żwirowatym nurcie rzeki? Scali się z pozostałą kamienistą murawą dennego świata, gdzie wodorosty moczarek i pływających grążeli dadzą schronienie ikrze drobnych rybek. Małże będą otwierać swoje muszle i nęcić nieuleczalnych wariatów od pereł. Zaś łuski zaróżowionych różanek kusić refleksami światełek, co błyszczą pomiędzy promieniem słońca, a cieniami ze zmąconej falki. Oby, inaczej pochłonie je przybrzeżny szlam i zaginie. Lepiej, aby pazur piżmaka przydeptał tą kuleczkę w łan bujnego lasu  z rdestu.

Bose stopy zakopują się w miałkim piasku wydm. Każdy palec wije się w niewidzialną kaszkę z okruchów i odłamków muszel, kamyczków i grud gliny. Za każdym razem rozrywając tę całą strukturę wkopawszy się w wilgoć. Czemu w tym absurdalnym powiewie dziecinady jest tyle prastarej frajdy! Człowiek wpatrzony przed siebie całym ciałem nóg i rąk za wszelką cenę chce go nieświadomie w sobie przeczesać. Bo palce dłoni przesypują go, jakby mimochodem. A podłużny kształt kamienia chowa w kieszonkę koszuli, tak na szczęście. I patrzy w dal, w zamglone lusterko wyspiarskiego bajora, które odbija się w jego przymrużone oczy.

Rzeka oblewa łachy. Niskie zarośla wierzbowych witek porastają dokładnie każdy płat brzegów. Piaszczysta wyniosłość podcinana przez wartki prąd i przykosy. bieleje. Ona jest istotą wiślanego pejzażu. Niekiedy w głębi interioru wyspy przypomina pustynne garby; naniesione wiatrem. Jak ma się farta, można na nich zobaczyć wygrzewające się jaszczurki. Widać ich łebki i wysunięte języki. Takie widoki, to u nas rzadkość. Siwe czaple także lubują się w tym maskującym otoczeniu, szczególnie na nocny spoczynek.

W ludzkim świecie jestem tym ziarenkiem piasku, więc tutaj mi dobrze. Coraz trudniej zgrać się ze zgiełkiem rozpaplanych sobą ludzi. Ktoś inny, a jest ich tysiące czują podobnie, więc uciekają ku własnym pustyniom i w oazy samotności. Gdyby mogły się nawzajem odnaleźć, byłoby całkiem ciekawie. Tyle, że są pokaleczone i nie każda już podąża w tym samym celu. Stają się szamanami wyobrażeń nagromadzonych przez lata. I  wierzą jedynie w to, co same dostrzegły. Jak rybitwy w stadzie, lecz bez partnera.

Trudno przeżyć samemu, nawet najsilniejszemu. Bywa jednak, że nie ma innej ścieżki, w którą by się poszło, tak bez strachu. Dlatego wiatr, gdy zawieje, może uratować zagubionego.