Jakie było moje zaskoczenie, kiedy pod Płockiem ujrzałem taką tablicę! Co prawda Wisła środkowa już od dobrych kilkunastu lat jest pod ochroną jako NATURA 2000 , jednakże tablic oznajmujących o takiej formie prawnej nigdzie nie widziałem. Oprócz rzecz jasna, u granic wiślanych rezerwatów przyrody [sić!] Czytelnicy zapewne zauważyli, że unikam konkretnego umiejscowienia najdzikszych skrawków przyrody. Czynię to z rozmysłem. Po prostu uznałem, iż wielu nie dorosło do tego, aby im wskazywać takie cudowne miejsca. Zaraz zjadą się jacyś przygłupiaści terenowymi złomami lub quadami i wszystko zamienią w błotnistą breję. Nie wspominając o wypłoszeniu wszystkiego, co żyje, śpiewa lub się porusza...
Skorzystałem z pięknej słonecznej aury i wyruszyłem rowerem w malutki rewir łęgów i łozowisk. Oczywiście dwa kółka pozostawiwszy wcześniej w ukryciu.Jesienne barwy już leciuchno zabarwiają liście wierzb i wiązów. Flora leśnego runa zanika albo subtelnie więdnie schylona ku glebie. Tylko tam, gdzie jest bardziej mokro, białe kwiatostany powojów odznaczają się na tle bruzd starych topól. A na skrajach łęgowińsk szminkują się koronki głogów i mamią rozmarzonych romantyków. W zagłębieniach traw wyrastają smukłe łodyżki krwawników i jeszcze zapraszają ostatki motylich piękności. Po kolana płoży się jeżyna z dojrzałymi, słodkimi owocami. Pałaszuję je ze smakiem.
Na wiślanym brzegu obserwują stada jaskółek jak nisko szybują nad taflą wody. Niektóre topią dziobki w wodzie tworząc maluśkie kręgi. Wydają przy tym piski pełne skarg, jakby w tym zniecierpliwieniu do odlotu ku ciepłym regionom jeszcze chciały pomarudzić. Część z nich kołuje w koronach białodrzewów i poluje na owady. Wieczorne słonko uwypukla urodę białawych deseni podbrzuszy. Kiedy się skradnę w pobliże głowiastych wierzb, mogę przez lornetkę podziwiać stadka sikor bogatek i czarnogłówek. Zwisają śmiesznie w dół łebkami na wiotkich gałązkach i wydziobują z liści różności smakowe. Jeśli jest się cicho, podlatują na kilka metrów i słyszeć można jak donośnie szczebioczą. Czarnogłówki są o wiele płochliwsze, za to bardzo fotogeniczne w pojedynkę jak podskakują z gałązki na kolejną z cienkich witek. Wytrzymuję kilka minut- komarzyce wciąż kąsają dotkliwie.
Z zarośniętego starorzecza dobywają się tajemnicze dźwięki. W końcu zauważam kilka saren idących gęsiego Podszczekują czymś zaniepokojone. Jestem za daleko, abym je spłoszył, zatem jakiś grubszy drapieżnik? Patrzę przez okular lornetki dosyć długo i nic. Postanawiam odejść dla świętego spokoju długonogich waćpann. I tak mam aż za wiele do obserwacji. Pszczoły uwijają się w słonecznym cieple na żółtawych plamach wrotycza. Obsiadają go namiętnie w grupach , tak, że w ogóle ignorują moją wścibską obecność. Pnącza psianki słodkogórz wiją się w trawach i z rzadka nęcą wzrok kwiatami z fioletowo-żółtym odpryskiem. Mają już duże wykształcone liście. Niebawem pójdą w górę pni drzew.
Siedzę nad urwiskiem podmytego brzegu rzeki i czekam wieczora. Klucze kormoranów wołają z czystego nieboskłonu. Tarcza miesiąca nieśmiało odbija się w wiślanym nurcie i pęcznieje zdrowym sreberkiem. Nawet nie chcę myśleć o powrocie. Czuję postępujący chłód zroszonej murawy. Jesiennieje.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz