Nad lasem

                                        Stoję na piaszczystej wydmie,
                                        Jeszcze w nocnej szacie wisielca,
                                        Czerwona krew spływa ze słońca,
                                        O brzasku gdy je chmury pożera.

                                        Głuchota zalega we mchach,
                                        Na zimnym kamieniu ofiarnym,
                                        Tutaj mój cień umyka za brzozy,
                                        I błądzi lękiem chorej sarny.

                                        Nad lasem płonie Boże oko,
                                        Zakrzepłe w kropelkach rosy,
                                        Po trawiastej murawie rozlane,
                                        Jak czyjaś tęsknota na mogile.

                                        Zapadam się w piasku małych ziaren,
                                        Obok młodego dębu niemej skargi,
                                        Świt przegania za brzezinę jęk wiatru,
                                        I ciszę mgieł w pajęcze pułapki.

                                        Las krwotokiem piękna zamiera,
                                        Czerwienią słońca z warg Swaroga,
                                        Wysoko się niesie jego mroźna droga,
                                        Stoję więc w zachwycie- bo noc już kona.

                                                              Płock. dn. 25.10.2014 r.

                                        
 Wracając z pracy po nocnej zmianie, postanowiłem powitać nowy dzionek w pewnym miejscu pośród pól. Mroźna noc sprawiła, że świt był akuratnie piękny. Stąd inspiracja, aby oddać podziękowania Matce Naturze i Bogom wierszem.

Życie jest jak bursztyn, który najdoskonalej mieni się w ciepłej kobiecej dłoni... Tak dzisiaj poczułem jego ciepło. W krajobrazie leśnej ściany.