Dąb im. Karola Małłka nad jeziorem Mokre

Dąb szypułkowy im. Karola Małłka.

Pod koniec sierpnia uczestniczyłem w warsztatach szkutniczych nad Krutynią. Organizowała je Fundacja Promocji Rekreacji KIM z Łomianek na rzecz osób niepełnosprawnych. Prowadzą ją ludzie niezwykli i uczynni. Pasjonaci od serca, zakochani w kajakarstwie i budowaniu kolejnych jednostek pływających. Mile wspominam ten pobyt z nimi.. Niebawem napiszę o tym relację.

W trakcie warsztatów czmychnąłem jednak do pobliskiego kompleksu leśnego, aby sfotografować dąb im. Karola Małłka. Jak wiecie dęby darzę szczególną estymą i szacunkiem, jest w nich ta prastarość dawnych puszcz, które wycięto w sposób wręcz ohydny i bez szacunku wobec przyrody. Teraz jedynie gdzieniegdzie ostały się marne resztki tej utraconej potęgi. Najczęściej w postaci grupy drzew, albo pojedynczego samotnego olbrzyma. Tak jest i w tym przypadku.

Dąb szpułkowy imienia lokalnego pisarza i regionalisty Karola Małłka nie należy do jakichś sędziwców. Pomimo to, urzeka swoim wyglądem i doniosłą koroną tuż nad samym brzegiem jeziora o nazwie Mokre. Wokoło rosną zdziczałe drzewka śliw, którymi objadałem się nieustannie, to fotkując, to znowu siedząc bezczynnie na pobliskiej kłodzie.Wtenczas ów staruszek i ja stawaliśmy się braćmi w niedoli. Wsłuchani w swoje  historie i żale.  Bo chciałoby się kącin ze świętych gajów, wiecznego ognia i dziewic :)  A tak pozostaje bratnia obecność dziwaków nikomu już niepotrzebnych-wyobcowanego człowieka i starego drzewa, które przeszkadza.

Tablica informacyjna.

Miłośnicy drzew zrozumieją o czym piszę... Rodzimowiercy zaś moją tęsknotę do dawnych czasów. W otoczeniu dęba są powalone brzozy, połamane sosny, przypominające namiastkę zdrowego lasu. Dobre i to. Nawet kuny wędrują tuż przy jeziornym brzegu i patrzą dziwnie na przybysza. Potem znikają w krzaczorach olch. Szkoda, że posiadam mały obiektyw w aparacie, bo wyglądały zabawnie. Stały na tylnych łapkach i coś tam między sobą uzgadniały.

Dzień był chłodny i porywisty-ale nie mogłem powstrzymać się od kąpieli. Szczerze wyznam, wytrzymałem góra z 5 minut. Ziąb był okrutny. Za to jezioro czyściuchne o kamienistym łagodnym dnie. Poznałem je wcześniej płynąwszy z kumplem na naszym kanu w czerwcu. Jest piękne, z wyspami, na których prawdziwy wodniak mógłby zamieszkać aż po pierwsze mrozy. Czyste źródełka są, zatem nie umarłby z pragnienia.

Jedna z wysp na jeziorze Mokre [dawna nazwa Mukre]

Stare drzewa przypominają mi starych ludzi co wyczekują śmierci. Przykre uczucie, chociaż pouczające dla tych, którzy poszukują czegoś więcej, aniżeli ekran nowej plazmy i wygodę wypasionego auta. Im próżność nie grozi. Można dojrzeć w tych żywych zielonych pomnikach prawdę o sobie. Chociażby wtedy, gdy nie ma na nic ochoty, lub, gdy proza życia daje mu w kość.. Puszcza, jej tętno i nieprzebyte połacie są pamiątką po szlachetnym dzikusie. Dziś w tym ogłupiałym dzikusie ożywa jakaś cząsteczka jego pierwowzoru. I krzyczy z przerażenia.

Dąb im. Karola Małłka w całej okazałości.

Więc patrzy na staruszka i cieszy się, że nie jest zupełnie sam. Moczy stopy tuż pod jego koroną mądrości i błaga czas, by się zatrzymał. A najlepiej by wrócił  tam, skąd go uwięziono we wskazówce pustego zegara. Zanim dzikość była dobrym demonem, Bogiem i darem życia.