Wśród bluszczykowych maluszków

Bluszczyk kurdybanek.

Bluszczyk kurdybanek to jeden z moich ulubieńców. Porasta cieniste i dość żyzne podłoża w starych nadwiślańskich lasach łęgowych. W dogodnych warunkach rośnie całymi darniami na długoletnich rozkładających się kłodach topól w dywanie mchów. Poza tym jego sercowate liście kojarzą mi się z miłymi amorami  do płci pięknej i jakoś dobrze to na mnie działa ;)

Liście bluszczyka.

Fioletowo-niebieska barwa bluszczyków ślicznie komponuje się także nad wieloma podpłockimi rzeczkami, jak Rosica, Słupianka czy Brzeźnica. Wśród korzeni groźnie rozczapierzonych olch tuż nad nurtem wody przypominają miniaturowe dzwoneczki lubo uśmiechnięte wargi białogłów skierowane w przybysza, szczególnie podczas porannych promyków słońca. Te niepozorne luzaki są bardzo pożywne dla pszczół i trzmieli, z jego nektaru miód posiada żółtawy kolor jasnego bursztynu. Zaś ich nasiona rozsiewają wszędobylskie i pożyteczne mrówki.

Bluszczyk pod cienistym okapem lasu.

Bluszczyk należy do gatunków roślin azotolubnych, co oznacza, że lubią glebę w związki mineralne. Często wraz z nim rośnie ziarnopłon wiosenny oraz czosnaczek pospolity. Dlatego wody otoczone przez te rośliny wyglądają bardzo malowniczo. Warto nadmienić, że ozdabiają także śródleśne zapadliska źródlisk, które zasilają większe cieki. Wówczas na zboczach tychże wysięków podziwiać można je z zawilcami żółtymi i młodymi wyroślami paproci. Takie widoki oszałamiają.

Strumień bluszczykowy.

Bluszczykowe maluszki.

Bluszczyk kurdybanek {Glechoma hederacea}, należy do rodziny jasnowatych. Występuje w całej Europie i w umiarkowanej strefie Azji, w tym na Syberii. W naszym kraju nadal pospolity, zaliczany pogardliwie do chwastów. Rośnie w górach po regiel dolny, jest roślinką mrozoodporną. Jest jedną z nielicznych krajowych roślin, nie podlegającej ochronie prawnej. Moje marzenie żeby tak było z innymi gatunkami flory... Potocznie ludziska nazywają go obłożnikiem, zapewne z faktu, że w odpowiednich warunkach płoży się pokrywając całe runo zielne.

Bluszczyk kurdybanek kwitnie od marca aż po lipiec, a nawet w porze jesiennej zapylany przez owady. Zakwita po dwóch latach życia. Osiąga wysokość 15-20 cm, z długimi pełzającymi rozłogami, dzięki czemu łatwo się zakorzenia. Łodyżkę ma nagą lub z lekka owłosioną, rozgałęzioną 4-kanciastą i miękką z długimi ulistnionymi rozłożkami. Jak wspomniałem lubię jego sercowate i nerkowato wyglądające liście. ok. 1-3 cm. z karbowanych brzegów, a bywa, że na spodniej stronie blaszki nawet brązowo-czerwono wyglądające.

Śmiech to zdrowie ;)

Środowisko bluszczyka kurdybanka-strumyk w lesie olchowym.

Kwiecie bluszczyka to mistrzostwo artyzmu natury! Jest grzebiste, oczywiście dwuwargowe długości 1 cm. Górna warga w kształcie serca, płaska, dwuklapowa, jak widać na zdjęciach. Dolna zaś purpurowo plamista i trzyklapowa z dużą łatką środkową-większą od wargi górnej. Ma kielich rurkowaty, niewyraźnie dwuwargowy {sporo tych warg :) }, szorstki i owłosiony i często czerwono-fioletowo nabiegły. Kwiaty ma osadzone po 2-4 w kątach liści, stąd tyle w nim powabu; krótkoszypułkowe wyrastające w kątach szczeciniastych przysadek, ułożone piętrowo po 2-5 w nibyokółkach tworzących luźny kwiatostan. Posiada dwa rodzaje kwiatów – obok kwiatów obupłciowych występują kwiaty żeńskie. 

Uff, mam nadzieję, że się nie skompromitowałem z tym opisem, jeśli mi coś umknęło, wybaczcie.  Mój obiektyw szedł na maksa, więc zdjęcia bluszczykowych maluszków są takie sobie. Wiem o tym. Ale te kwiatuszki są naprawdę maluśkie. Podziwiajcie zatem je na żywo, są tego warte.