Kobieta nie potrzebuje słów, aby ktoś mógł ją zrozumieć. Kobieta zawsze jest tajemnicą, niewypowiedzianymi myślami zawieszonymi jak liście klonów, wyczekujących słońca. Jej tarczą obronną jest poezja, ruch ręki, która zapełnia białą kartkę papieru.
Wanda Gołębiewska jest nie tylko połączona z wielką rzeką poprzez pamięć i dzieciństwo. Pochłania wzrokiem jej fale, leśną dal nadwiślańskich lasów, lecz również sylwetkę ojca, prowadzącego rzeczny statek, tam gdzieś przed siebie. Ten obraz ma zawsze w sobie. I nikt nie pojmie jego istoty.
Zapraszam zatem na wernisaż pt. Stoję twarzą do rzeki o płockiej poetce i jej wielu aspektach nieznanych zdarzeń z przeszłości. Zarys twarzy poetki, wpatrzonej w rzekę mówi wszystko...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz