Pośród brzóz

    Sosnowy las na garbie piaszczystej wydmy. U jego podnóża bieleją kikuty cherlawej brzeziny z  podmokłościami murszejących bagien. Zarasta je szuwar i powalone przez bobry wychudzone brzozy. Czasem  wybije w górę smukła olsza i udaje, że cień obok niej to odstająca z wody bliźniaczka. Z trzcinowisk wybiegają różne dróżki oklepane przez szerokie ogony gryzoni. Podchodzą aż pod bór, ale go nie ruszają.

 Idę bez przeszkód. Na szarym niebie szybuje myszołów, kołując w ogłupiałym marazmie nad moczarami.
   Nawet on czuje, że jego znany rytm drapieżnych łowów zakłóciła jakaś niemoc. Wiatr co prawda przyjemnie owiewa jego rudopióry zarys sylwetki sprawiając, że w bezruchu wisi długo w powietrzu. Nad samą wodą zieleni się mech. Obrósł kilka dąbczaków zmuszonych do poddańczego pokłonu przez niedawne wichury. Nasączone przez wilgoć wciąż pokrywa je jakiś niepozorny grzybek. Wielachne kapeluszniki z okresu błogiej jesieni, to już zmitologizowane marzenie.

   Sikorki szczebioczą coraz głośniej w proteście przeciwko zakłócaniu im spokoju. Przemykam zawstydzony. Dochodzę na skraj pagórka i tam rozpalam niewielkie ognisko. Z dala od linii lasu. Osłania mnie gęsty dach sosen i wgłębienie po wykrocie świerka. Miałki piasek ścielę kilkoma gałązkami igliwia.Tutaj przesiaduję do wieczora.

  A wieczorem:
                           W cichym lesie,
                            Biała skóra brzóz,
                            W dyskretnym wyczekiwaniu,
                            Liże się bagiennym zarostem mchu,
                            Bobrzy ślad w szuwarach,
                            Wije się w piaszczystą drogę,
                            W smutne runo wrzosów.
                     
                             Mija cię własny cień,
                             Szarości igieł przekłuwają liście dębów,
                             Z opadłego nieba złamane skrzydło,
                             Drapieżny głód.

                             Złuszczone pnie sosen ,
                             Zabarwia ofiarną krwią zachodzące słońce,
                             Stoję jak ślepiec na wprost promieni,
                             W cichym lesie
                             W całunie z brzóz...
                                        - dn. 11.01.2014 r.