W łęgach i wiklinowiskach wiślanych-nocą

Dorodny łęg.

Wieczór, który przeobraża się w noc to zjawiskowy spektakl artyzmu nadwiślańskiego krajobrazu. Bure szarości spowijają lasy łęgowe i młode wikliny w coś, co trudno opisać słowem i obrazem. Wydłużają się cienie drzew, w gajach młodych wiklin coś gęstnieje, staje się coś nieprzebyte i nieprzyjazne. Czasami to one wędrują za naszym wzrokiem, a chwilę później zamierają w bezruchu.

Nadwiślański las łęgowy

Gdy zapada zmrok, piechur może jedynie jak najszybciej zmykać z tej gęstwiny, inaczej będzie łazić po omacku. Skrajem wikliny jest najbezpieczniej, uniknie wówczas zbłądzenia w jakimś podtopionym płytkim wiślisku. W łęgach smaganie wiotkimi gałęziami po twarzy nie należy do przyjemności. Topole ogólnie zamieniają się w niemiłe zjawy z chropowatej skóry.  Zaczepiają i biją sprężystymi odrostkami po policzkach  A gdy nagle wylezie z tego labiryntu dość wkurzony dzik, nie ma szans, aby zwierz go nie pogonił. Najczęściej kończy się tym, że postraszy fukaniem i podskokiem bliżej intruza.

W głębokim łęgu.

Wiosna to, czy jesień :)

W tle młode wiklinowiska.

Jeśli  ten intruz jest w głębi lasu łęgowego, ma potocznie mówiąc przerąbane. Przy każdym kroku jego stopy zaplątują się w wijącą się sieć z jeżynowych macek. Mało tego, suche kołki po martwych wiklinkach mogą okaleczyć kostki nóg. Potknięcie o niewidzialną kłodę, czy konar także jest możliwym spotkaniem trzeciego stopnia..., i z glebą  Ale co tam, gorsze są nieprzebyte zarośla nawłoci czy wrotycza. Wyrastają nieraz ponad przeciętny wzrost człowieka. A wtenczas nieborak nie wie, w którym kierunku może iść. Grozi to wpadnięciem w dołek po bobrze, bo ten lubi sobie takie pułapki poczynić.

Wikliny nocą już.

Siwe włosy muraw wiślanych :)

Coś chciało podrapać w piaseczku.

Ktoś, kto zna reguły nadwiślańskiego świata, może się takich niespodzianek nie obawiać. Świadom tego, po co wybrał się na nocną przechadzkę, wie, gdzie ujrzy całuny zwisających mgieł. Uniknie zroszonej trawy, idąc w miejscach mniej porosłych lub po piaszczystej murawie. Całkiem też możliwe, że spotka stadko saren u wodopoju, nieopodal warkoczykującego strumyka.. I zaczeka na głęboką noc, by podziwiać gwiazdy rozsiane ponad koronami drzew. Migoczą wtedy bliżej i jaśniej.

Gęsta wiklina wiślana- jak w lasach namorzynowych gdzieś w tropikach

Wikliny w całej krasie.

Widziałem je nad sobą opatulony czarnym suknem lasu. Daleko od ludzi, których już nie rozumiem.